Mijn eigen verhaal

Als kind kwam ik al graag op het strand. Spelend aan de vloedlijn bouwde ik zandkastelen en zocht ik schelpen.
Het water van de zee spoelde mijn bouwsels van zand weg, de verzamelde schelpen gingen mee naar huis.
Daar werden mijn schatten nog eens bekeken:
de delen van schelpjes, al los van elkaar geraakt, de scheermesjes. Maar ook de grotere schatten zoals schelpdelen die nog vast aan elkaar zaten en soms de schelp van een oester.
Na verloop van tijd werd het stinkende emmertje geleegd, de schelpen verdwenen. Slechts een enkel schelpje bleef, als tastbare herinnering aan een mooie dag.
Bij een volgend bezoek aan het strand werd hetzelfde ritueel weer herhaald.

Ik ben allang geen kind meer, maar inmiddels getrouwd en moeder van drie kinderen. Zij hebben het schelpen-zoeken alweer bijna achter zich gelaten. 
Ikzelf neem nog steeds bij een bezoek aan het strand schijnbaar achteloos wat schelpjes mee.

Schelpen, ze zijn er, net als mensen, in een grote verscheidenheid:
Er zijn grote schelpen. Wanneer je ze aan het oor houdt, zo gaat het verhaal, hoor je het ruisen van de zee, waar je ook bent. Natuurlijk weten wij dat dit geluid niet door de zee veroorzaakt wordt, maar het is maar net wat je wilt horen.
Op het strand vind je scheermesjes, vlijmscherp wanneer je er verkeerd op stapt. Soms liggen er mantelschelpen voor je, die doen denken aan een beschermende jas tegen barre tijden.
En soms is daar zomaar de schelp van een oester. Wat zou het mooi zijn, wanneer je er één kunt openen en daar een parel tevoorschijn komt.

Schelpen in hun verscheidenheid zijn prachtige metaforen voor luisteren, verhalen en spreken:
in mijn werk als geestelijk verzorger in een verpleeghuis ervaar ik iedere keer weer hoe belangrijk het is om te luisteren naar de mensen die ik ontmoet. Mensen spreken met woorden, maar even zo vaak kan er zwijgend veel gezegd worden.
Wanneer je je oor(schelp) goed te luisteren legt, kan je een stukje mee-be-leven van wat de ander hoort.
Stukje bij stukje, met woorden, beelden, voorwerpen of muziek, wordt er een deel van het levensverhaal te voorschijn geluisterd.
Verhalen die ik steeds weer herhaal, zodat de mens niet geheel bedolven raakt onder de golven van de tijd.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik zelf ervaren hoe waardevol het is, wanneer het verhaal van het leven verteld blijft. Ter voorbereiding op haar uitvaart heb ik mijn herinneringen aan het leven met haar opgeschreven, gecombineerd met voorwerpen en beelden. Tijdens de nachtelijke schrijfuren kwamen er ook herinneringen en verhalen boven aan mijn veel te vroeg overleden vader. Het was een helend proces waarin de verschillende verhalen werden verweven tot steeds meer één geheel. Ik ben er trots op dat ik haar levensverhaal kon verwoorden, zo deed ik recht aan de persoon die zij is geweest. 
Tijdens het leegruimen van haar huis aan de Vloedlijn (wat een beeldende straatnaam) trof ik tussen haar papieren een flyer aan over het schrijven van levensverhalen. Jaren geleden had zij deze bijeenkomst blijkbaar bezocht. Daarover heeft ze nooit verteld. Maar deze woorden leken als een bevestiging tot mij te komen.  
Ik besloot dat het tijd was om haar antwoord te combineren met een andere vraag. Want soms kwam mij het verzoek ter ore om een uitvaart te leiden. Slechts bij uitzondering gaf ik hieraan gehoor.  Het was alsof ik een oester opende en er een prachtige parel op mij te wachten lag.
Wat een prachtige schat kan je zo ontdekken wanneer je mag luisteren naar het verhaal van een mensenleven, dat mag verwoorden en uitspreken. Bij leven, maar ook wanneer er afscheid genomen wordt van het leven.

Van harte luister ik daarom naar het verhaal van uzelf of van een dierbare naaste. Omdat een leven het waard is om gememoreerd te blijven, want ieder mens is memo-waardig.

Tot slot enkele korte memo's over mijzelf:

• Marijke Verzendaal, geboren en getogen in Hoogvliet
• gehuwd en moeder van drie kinderen
• van bankmedewerker, door de studie theologie, geworden tot geestelijk verzorger, werkzaam in een geriatrisch verpleeghuis
• een luisteraar, met liefde voor het Woord en woorden, geïnspireerd door mijn eigen verhaal en het grotere Verhaal
• vanuit een christelijke levensovertuiging open voor een ieder, ongeacht levens- of geloofsovertuiging